Στήριξέ με, Κύριε!  ... 

Ω Κύριε μη μας εγκαταλείπεις…

Στήριξέ με, Κύριε! Ω Κύριε μη μας εγκαταλείπεις… Μην αδιαφορείς, Κύριε, για το κατάντημά μου. Μη στρέψεις αλλού το πρόσωπό Σου διότι χάνομαι! Ταραχή και τρόμος θα επικρατήσει παντού, αν αποστρέψεις το πρόσωπό Σου από τη ζωή των ανθρώπων. Ω Κύριε μη μας εγκαταλείπεις… Δέξου τη μετάνοιά μας, συγχώρησε τις αμαρτίες μας, δείξε μας το άπειρο έλεός Σου!…

Στήριξέ με, Κύριε!

Στήριξέ με, Κύριε! Στις δύσκολες ώρες ο άνθρωπος ζητά συμπαράσταση. Έχει ανάγκη από κάποιον να σταθεί κοντά του. Να δείξει λίγο ενδιαφέρον. Και τίποτε να μην μπορεί να του προσφέρει, αρκεί να του ρίξει ένα βλέμμα συμπάθειας. Ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και στοργή.

Αυτό το βλέμμα αποζητά και ο βασανισμένος βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ. Μέσα στις σκληρές δοκιμασίες του αναζητά στήριγμα και παρηγοριά. Όχι όμως από ανθρώπους· αυτοί τον έχουν προδώσει.

Από τον παντοδύναμο Θεό.

Σ’ Εκείνον ελπίζει και σ’ Εκείνον απευθύνει τη θερμή ικεσία του: «κατά το πλήθος των οικτιρμών σου επίβλεψον επ’ εμέ· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου» (Ψαλ. ξη΄ [68] 17-18)· Εσύ πού έχεις πλήθος οικτιρμών και άπειρη ευσπλαχνία, ρίξε στοργικά το βλέμμα Σου επάνω μου· μην αποστρέψεις με αδιαφορία το πρόσωπό Σου από μένα τον δούλο Σου, διότι θλίβομαι και υποφέρω. Άκουσέ με γρήγορα, έχω άμεση ανάγκη βοήθειας!

«Επίβλεψον επ’ εμέ…».

Αλήθεια, τι είναι αυτό το βλέμμα του Θεού! Μεταγγίζει στην ψυχή ελπίδα και ειρήνη, αγάπη και έλεος, δύναμη και ζωή… Είναι πολύ ενισχυτικό και παρήγορο για τον άνθρωπο να έχει τη βεβαιότητα ότι ο Θεός βλέπει τον κόπο και τον πόνο του, τις αγωνίες και τα προβλήματά του, τις επιτυχίες και τα κατορθώματά του. Η αίσθηση αυτή του χαρίζει ασφάλεια και σιγουριά, αναγνώριση και επιβράβευση των κόπων του, δύναμη και θάρρος για τη συνέχιση του αγώνα.

Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι πού φοβούνται το βλέμμα του Θεού. Δεν αντέχουν στην ιδέα ότι κάποιος τους βλέπει και παρακολουθεί τις ενέργειές τους. Δεν θέλουν να τους βλέπει κανένας. Στην πραγματικότητα θέλουν να απωθήσουν τις ενοχές τους, για να συνεχίσουν να ζουν με τις κακίες και τις αδικίες τους.

Ο άνθρωπος του Θεού όμως αναπαύεται ψυχικά κάτω από το βλέμμα του Θεού, διότι γνωρίζει ότι είναι βλέμμα στοργής και συμπάθειας, βλέμμα γεμάτο έλεος και οικτιρμούς. Πράγματι, ο παντεπόπτης Κύριος δεν μας παρακολουθεί σαν να είμαστε ύποπτοι, αλλά μάς παρατηρεί με ενδιαφέρον και αγάπη. Γι’ αυτό και η αίσθηση ότι μάς βλέπει ο Θεός, δεν δημιουργεί φόβο και ενοχή ή ασφυκτικό κλοιό πού πνίγει την ψυχή αλλά χαρά και ειρήνη πού αναπαύει και αναζωογονεί.

Η αίσθηση ότι ο Θεός μάς βλέπει, μας ωφελεί ποικιλοτρόπως: μας αποτρέπει από το κακό, μας ενθαρρύνει στο αγαθό, μας παρηγορεί και μας στηρίζει στον καθημερινό μας αγώνα.

Κάποτε, βέβαια, υπάρχουν στιγμές πού ο άνθρωπος αισθάνεται ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε. Σαν να έστρεψε αλλού το πρόσωπό Του και σαν να μη γυρίζει να ρίξει ούτε ένα βλέμμα στο ταλαίπωρο πλάσμα Του. Γιατί άραγε;

Μια είναι η αιτία:

η απαίσια και αποκρουστική αμαρτία. Ο εγωισμός και το μίσος, η αδικία και η εκμετάλλευση, η αναισχυντία και η ανηθικότητα, ο θυμός, ο φθόνος, η υποκρισία και όλα τα πάθη πού ασχημίζουν την ψυχή προκαλούν την αποδοκιμασία του Θεού.

Ο άγιος Θεός αποστρέφεται μετά βδελυγμίας τη θανατηφόρα αμαρτία. Και γίνεται η αποστροφή αυτή αιτία θλίψεως για τον άνθρωπο, αλλά και μέσο παιδαγωγικό για την αφύπνιση και τη διόρθωσή του.

Διότι η εγκατάλειψη αυτή του Θεού συγκλονίζει την ψυχή και την οδηγεί στο να αναζητήσει με εντονότερο πόθο το πρόσωπό Του. Την παρακινεί σε μετάνοια και διόρθωση αλλά και σε θερμότερη προσευχή, όπως αυτή εκφράζεται από τον ιερό Ψαλμωδό: «μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου…» (Ψαλ. ξη΄ [68] 18).

Ω Κύριε μη μας εγκαταλείπεις…

Μην αδιαφορείς, Κύριε, για το κατάντημά μου. Μη στρέψεις αλλού το πρόσωπό Σου διότι χάνομαι! Ταραχή και τρόμος θα επικρατήσει παντού, αν αποστρέψεις το πρόσωπό Σου από τη ζωή των ανθρώπων. Ω Κύριε μη μας εγκαταλείπεις… Δέξου τη μετάνοιά μας, συγχώρησε τις αμαρτίες μας, δείξε μας το άπειρο έλεός Σου!…

«Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου…». Κραυγή ιεσίας προς τον Κύριο. Ύμνος συγκινητικός πού ψάλλεται στους Κατανυκτικούς Εσπερινούς της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Επίσης εκφράσει τη βαθύτατη ανάγκη κάθε ψυχής πού αναζητά το βλέμμα του Θεού, τη Χάρι και την προστασία Του.

Ας απευθύνουμε κι εμείς από τα βάθη της ψυχής μας θερμή ικεσία προς τον Κύριο να μάς αγκαλιάζει με το θεϊκό Του βλέμμα. Να μάς χαρίζει ειλικρινή μετάνοια και να μάς ενισχύει στον αγώνα εναντίον των παθών, και ποτέ να μην αποστρέφει το πρόσωπό Του από τη ζωή μας, αλλά να επιβλέπει σ’ εμάς με την άπειρη αγάπη και το αμέτρητο έλεός Του.