ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ...
ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΩΤΗΡΙΕΣ ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ...
Στον καιρό των μεγάλων θλίψεων που έρχονται θα ωφεληθείς πολύ, αν φέρνεις συχνά στο νου σου τις ακόλουθες σκέψεις, μελετώντας και αναλύοντάς τες σε βάθος και πλάτος με τον δικό σου τρόπο και λογισμό.
1. Τι ήμασταν πριν γεννηθούμε, πριν καν συλληφθούμε στη μήτρα της μητέρας μας; Δεν είχαμε ούτε σώμα ούτε ψυχή ούτε καμία αίσθηση. Δεν ήμασταν τίποτα! Και το τίποτα, το μηδέν, είναι λιγότερο κι από ένα άχυρο, ένα χορταράκι, έναν κόκκο σκόνης. Γιατί αυτά έχουν ύπαρξη, εμείς όμως πριν από τη σύλληψή μας δεν είχαμε.
2. Ας στοχαστούμε την ευσπλαχνία του Πανάγαθου Θεού, που από το τίποτα μας δημιούργησε “κατ’ εικόνα” Του, δίνοντάς μας όχι μόνο το υπερθαύμαστο ανθρώπινο σώμα, αυτό το θαύμα των θαυμάτων, με την ποικιλία των οργάνων και των λειτουργιών και των αισθήσεων, αλλά και τη μοναδική θεοειδή ψυχή, με το λογικό νου, τη θέληση, τη μνήμη και τις άλλες δυνάμεις.
3. Ας αναλογιστούμε μετά απ’ αυτό, πόση πρέπει να είναι η ευγνωμοσύνη μας σε Κείνον, τον ύψιστο και πανάγαθο Ευεργέτη μας, από τον οποίο πήραμε δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστάμε να Τον αγαπάμε, να Τον ευχαριστούμε, να Τον δοξολογούμε, να Τον υπηρετούμε, και πόσο να προσέχουμε, ώστε ποτέ να μην Του φταίξουμε και να μην Τον πικραίνουμε.
4. Ας αναλογιστούμε τώρα την αγνωμοσύνη μας απέναντι στον Πλάστη μας, μιας και κάναμε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έπρεπε.
Αντί να Τον αγαπάμε και να Τον ευχαριστούμε και να Τον υμνούμε και να Τον ευαρεστούμε, εμείς Τον καταφρονήσαμε και Τον εγκαταλείψαμε και Τον λυπήσαμε, προτιμώντας τα πρόσκαιρα πράγματα και τις εφάμαρτες ηδονές.
5. Ας συλλογιστούμε πόσες τιμωρίες θα μας άξιζαν για την αχαριστία μας τούτη και πόσο δίκιο θα είχε ο Κύριος, αν μας στερούσε όλα όσα μας έδωσε, ακόμα και τη ζωή, το μεγαλύτερο δώρο Του.
Αυτή η σκέψη, πιο πολύ απ’ λες τις άλλες, θα μας εμπνεύσει θείο φόβο και θα μας βοηθήσει να υπομείνουμε κάθε θλίψη, καθώς θα παραδεχθούμε αναμφίβολα πώς υποφέρουμε λιγότερο απ’ όσο μας πρέπει.
6. Ας θαυμάσουμε την άπειρη και ανερμήνευτη αγαθότητα του Θεού μας, που, ενώ μπορεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή να μας τιμωρήσει βαριά και να μας θανατώσει και να μας κολάσει αιώνια, περιμένει ο πολυεύσπλαχνος τη μετάνοιά μας.
Κι αν μας παιδεύει τώρα με μικρές και παροδικές θλίψεις, το κάνει για το καλό μας, σα στοργικός Πατέρας, για να βγούμε από τον κακό δρόμο της αμαρτίας και να έρθουμε στον ίσιο της αρετής, ώστε τελικά, λουσμένοι και καθαρισμένοι στο λουτρό των λυπηρών, ν’ αξιωθούμε της απόλαυσης του παραδείσου.
7. Ας αποφασίσουμε, από δω κι εμπρός τουλάχιστον, να δαπανήσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας, τη ζωή που ανήκει σε Κείνον και όχι σε μας, στη διακονία και στη δόξα Του.
Να Τον τιμούμε και να Τον ευχαριστούμε ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Του, αλλά και να αποδεχόμαστε καρτερικά κι αγόγγυστα τις δοκιμασίες που παραχωρεί σαν φάρμακα και γιατρικά της κακίας μας.
Να θυσιάσουμε, τέλος, πρόθυμα, και τιμή και περιουσία και ζωή ακόμα, παρά να Τον αρνηθούμε ή να παραβούμε τις εντολές Του.
Αυτά να σκέφτεσαι και να μελετάς και θα δεις πόσο καρπό και πόση ωφέλεια θα σου δώσουν στον καιρό των μεγάλων θλίψεων που έρχονται.
-
-
(Μια Νέα δημοσίευση από έναν διαχειριστή)