Όταν κοιτάζω την Παναγιά θυμάμαι την μάνα μου…

Παναγία: Περάσαμε από ένα κελί έξω από τις Καρυές το κελί του παπά Γρηγόρη. Αυτός ήρθε πολύ μικρός στο Άγιο Όρος,περίπου δέκα-δώδεκα ετών,και έγινε μοναχός.

Όταν πήγαμε εμείς ήταν γύρω στα ογδόντα πέντε με ενενήντα,και δεν είχε βγει ποτέ έξω από το Άγιον Όρος.

-Γέροντα θυμάστε τις γυναίκες;

-Ναι τις θυμάμαι.

Και δεν μας φτάνει αυτό το όμορφο ναι ,που ήταν αφοπλιστικό, ξαναρωτάμε:

-Πως είναι οι γυναίκες γέροντα;

Και περιμένουμε να μας περιγράψει πως είναι μια γυναίκα.

Κλείνει τα μάτια του σοβαρεύει εκείνη την ώρα και λέει:

-Όταν κοιτάζω την Παναγία, θυμάμαι τη μάνα μου.

Και όλες οι γυναίκες του κόσμου για τον παπά Γρηγόρη ήταν σαν την Παναγία και σαν τη μάνα του.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό να αρχίσεις να μπερδεύεις τους Αγίους με τους ανθρώπους, και βλέπεις μέσα στο ναό οι άγιοι είναι από ένα σημείο και μετά,από ένα σημείο και κάτω που είναι τα στασίδια είμαστε εμείς, κι αυτός είναι ένας κύκλος, στην κορυφή ο Παντοκράτορας και συνεχίζει και φτάνει μέχρι κάτω εκεί που είμαστε εμείς.

Τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί… Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορέσουμε να το νιώσουμε έστω και κάποια στιγμή. Κάποια στιγμή…

Ιερομόναχος Αναστάσιος (Κελίου Τιμίου Προδρόμου- Διονυσίου του εκ Φουρνά)