*Από το βιβλίο: «Ο Χαρισματούχος Υποτακτικός Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης»

Στις προσευχές του για τους διάφορους ανθρώπους που έπασχαν, μας έλεγε ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ότι όταν παρακαλούσε τον Θεό για να τους βοηθήσει, σχεδόν πάντα εισακουόταν. Μόνο σε όσους ασχολούνταν με την μαγεία, ο Θεός οργιζόταν, αντί να τους συμπαθήσει.

«Μία φορά ενώ προσευχόμουν αισθάνθηκα μία ψυχή να πάσχει, να φθάνει σε απόγνωση. Αισθανόμουν ότι αυτός που πάσχει ήταν ένας παράδελφός μας στην Αμερική. Είχε κάνει σοβαρή εγχείρηση και δεν πέτυχε. Είχε λευχαιμία. Ζητούσε βοήθεια. Τότε η προσευχή επιστρατεύεται με όση δύναμη έχει ο καθένας. Είτε με το »Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου» είτε με εξομολογητικό τρόπο, όπως κανείς αισθάνεται και μπορεί.

Όταν κανείς βρίσκεται σε ευφορία πνευματική και η προσευχή πηγάζει από ζέουσα καρδιά, τότε ορμά, κατά κάποιο τρόπο, προς τον Χριστό μας και επιμένει με δάκρυα.

»Κύριέ μου, Συ η παναγάπη και συμπάθεια, που θυσιάσθηκες για μας τους εχθρούς σου και συγχωρούσες αυτούς που Σε σταύρωσαν, Εσύ που δεν θέλεις τον θάνατο του αμαρτωλού και ορκίστηκες στο όνομα Σου, σε παρακαλώ, άφες του αδελφού μας του πάσχοντος την ενοχή και ελέησε τον, ίασαί τον, ανακούφισε τον πόνο του, να μην λυγίσει και χάσει την πίστη του. Ελέησον, Πανάγαθε, το πλάσμα σου, για να μην καυχηθούν όσοι πολεμούν εμάς τους ταπεινούς».

Πολλές φορές η Χάρις είχε διακυμάνσεις. Άλλοτε αυξάνει, άλλοτε ελαττώνεται. Όχι η ίδια, γιατί Αυτή είναι αναλλοίωτη, αλλά κατά το πως μετέχονται οι ενέργειές Της από εμάς. Ανάλογα με την κατάσταση που βρισκόμαστε δεν θα σταματήσουμε να καλούμε την θεία βοήθεια γι’ αυτόν που πάσχει. Ο Θεός χάριν της δικής μας προσφοράς, που είναι θυσία αγάπης, θα τον ελεήσει.

Καλό είναι όμως οι νεότεροι και ασθενείς να μην κάνουν αυτήν την ενέργεια, για να μην επαναφέρουν στον εαυτό τους τις παλαιές μνήμες και προλήψεις, που είναι ζωντανές και επικίνδυνες.